ԲԱՑԱՀԱՅՏՎԱԾ ՏԱՂԱՆԴ

Տեղ գյուղի Սասուն Միրզոյանի անվան դպրոցի 10-րդ դասարանում  սովորող  աշակերտուհի Շուշան Սաֆարյանը, որի տաղանդը վերջերս ենք բացահայտել,  ունի բանաստեսծական մեծ շնորհ:
Ծնվել է 1997թ. մարտի 30-ին,  Սյունիքի մարզի Տեղ գյուղում:  2008թ. ընդունվել է Գորիսի  երաժշտական դպրոցը, դաշնամուրի բաժինը, այնտեղ սովորել 3 տարի: Աազտ ժամանակ սիրում է բանաստեղծություններ գրել, որը ժառանգել է իր պապիկից: Ցանկանում է դառնալ բանաստեղծուհի և շարունակել  պապի կիսատ թողած գործը: Իր բոլոր բանաստեղությունները նվիրում է նրա հիշատակին:
Իր էությամբ համեստ ու զուսպ աղջիկը շատ ներամփոփ էր,  երբեք  չէր բարձրաձայնում իր ունեցած տաղանդի մասին, մինչև որ դպրոցի միջոցառումներից մեկի  ժամանակ  չընտրեցինք նրա բանաստեղծություններից մեկը:
Դրանցից մի քանիսը հանձնում եմ Ձեր «դատին»:

ՑԱՎ                                                                                    ՈՒՌԵՆԻ
ՈՒզում եմ գնալ,                                                 Գիտե՞ս ինչու է
Բայց չգիտեմ ուր,                                                Ուռենին թախծոտ,
Չգիտեմ ճամփաս                                               Գլուխ խոնարհում
Ինձ ուր կտանի.                                                   Բնության առաջ,
Բայց ուր էլ տանի                                                Իսկ բարդին հպարտ
Էլ ետ չի բերի                                                       Կանգնում իր տեղում:
Մեկ է իմ ցավը                                                     Գիտե՞ս թե ինչքան
Ոչ-ոք չի բուժի                                                      Ցավ կա իր հոգում,
Այն ցավը, որ միշտ                                              Ինչքան անեծք կա
Ինձ հետ  կմնա,                                                   Իր գլխին թափված:
Ինձ հետ միշտ կապրի                                        Այդքանից  հետո
Ինչ էլ որ լինի:                                                       Ո՞նց ուրախանա
                                                                               Եվ ո՞նց մոռանա
                                                                               Ցավը իր ապրած:

ՔԱՌՅԱԿ
Երբ բացվեցին ծաղիկները արեգակից
Մի նոր օր էլ կամաց ժպտաց ամպի տակից,
Իսկ իմ սերը, քո  մեծ սրտի վառ կրակից,
Վախենալով դուրս չեկավ սրտիս խորքից:



ԹՈՒՐՈՒՍԻ ԽՈՒԹ
1992 թվական
Հայ մարտիկներ
Առնական,
Ձեր մի բազկի
Հարվածով
Տապալեցիր
Սար ու ձոր:
Այդ հարվածից
Թուրքերը,
Մեզ հանձնեցին
Հողերը,
Ու այդ հողում
Տա Աստված,
Ապրենք  խաղաղ
Ու անկախ:
Արդեն անցել է
20 տարի,
Բայց միևնույն է
Քաջարի
34  մարտիկ ունենք
Ու այդքան էլ
Կունենանք,
Եթե փորձեք
Մեզ մոտենաք,
Ու մեր հողերին
Տիրանաք,
Նույն հարվածը
Կստանաք,
Ու պարտված
Հետ կդառնաք:
Ցավոք այսօր
Կան  մարդիկ
Ովքեր եղել են
Քաջ մարտիկ,
Սակայն Աստված
Նրանց խլեց,
Այս աշխարհից
Հեռացրեց:
Բայց թող թուրքերը
Չուրախանան,
Որ այդ մարդիկ
Հեռացան,
Որովհետև նրանց պես
Ունենք  դեռ շատ
Հերոսներ,
Ովքեր մեկ է
Մինչև վերջ
Կպայքարեն
ԱՌ ՀԱՎԵՏ՜.
Ու մայիսի 16-ը
Ամեն անգամ
Հիշելով,
Մեծ հաղթանակ
Կտոնենք,
Ու թուրքերին
Կծաղրենք,
Որ մի  հսկա բանակով,
Նահանջեցին
Մեկ    Զ Ա Ր Կ Ո Վ: